χαριτόγλωσσος

-η, -ο, Ν

αυτός που μιλά με καλά λόγια, κολακευτικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. παρ. τού ρ. χαριτογλωσσώ. Η λ. μαρτυρείται από το 1681 στον Φρ. Σκούφο].